همانند بسیاری از مشکلات مرتبط با سلامت روان، اضطراب نیز دارای یک جزء ژنتیکی است. با این حال، برخورداری از پتانسیل ژنتیکی لزوماً منجر به بروز اختلال اضطرابی نمی‌گردد. علاوه بر این، برخی از افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی نیز وجود سابقه خانوادگی اضطراب را گزارش نمی‌کنند.
اگر چه اضطراب مؤلفه ژنتیکی نیز دارد، اما هر فرد احساسات متفاوتی را تجربه می‌کند. اگر فردی اضطراب اجتماعی را تجربه می‌کند، ممکن است فرد دیگری با ساختار ژنتیکی مشابه او، به اختلال اضطراب فراگیر (آگورافوبیا) مبتلا شود. شدت اضطراب نیز بسته به استرس، سبک زندگی و عوامل دیگر می‌تواند متفاوت باشد.
ژن‌های ما چیزهای زیادی را در مورد ما تعیین می‌کنند: از رنگ چشم گرفته تا قد ما. از طرفی ژن‌ها می‌توانند با محیط نیز تعامل داشته باشند. به این معنی که اگر فردی رویدادی آسیب‌زا را تجربه کند، کد ژنتیکی وی ممکن است برای سازگاری با آسیب تغییر کرده و این تغییر به طور ژنتیکی از طریق فرآیندی به نام اپی‌ژنتیک منتقل می‌شود. با این حال حتی بدون سابقه تروما نیز افراد ممکن است از نظر ژنتیکی مستعد مشکلات سلامت روان باشند. اگرچه تحقیقات درباره تأثیرات ژنتیکی بر سلامت روان هنوز در حال بررسی و مطالعات بیشتر است، اما شواهد نشان می‌دهند که استعداد ژنتیکی ابتلا به برخی بیماری‌های روانی از جمله اضطراب وجود دارد.
حالا که من مشکل اضطرابی دارم، آیا فرزندان من نیز اضطراب خواهند داشت؟ اگر از اضطراب بالا رنج می‌برید، فرزندان بیولوژیکی شما نسبت به دیگران در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلالات اضطرابی قرار دارند. اما این به آن معنا نیست که قطعا به آن دچار می‌شوند. اگر کودکتان علائم اضطراب را نشان می‌دهد، تجربه شما می‌تواند به حمایتتان از او و درک علائمش کمک کند. شما با استفاده از خدمات مراکز درمان و مشاوره روانشناسی، می‌توانید به فرزندتان کمک کنید علائم اضطراب خودش را بهتر مدیریت کند، مهارت‌های مقابله‌ای مناسب اضطراب را فرا بگیرد و بتواند ارتباط موثر و مناسب با دیگران برقرار کند.
